ဆံုးရံႈးခဲ့သူကေလး ( My Early Pregnancy Failure Experience ) - 2

ဆံုးရႈံးခဲ့သူကေလး ကို အျမန္ဆံုး ဆက္ပါမယ္ ဆိုမွ ဒီရက္မွာ အလုပ္ရႈပ္၊ သမီး ကာကြယ္ေဆးထိုးတာ ကိုယ္ပူၿပီး အေမကို တအားကပ္ေနေတာ့ ေနာက္က်သြားတယ္။ ေရးရင္းနဲ႕ ေပရွည္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ တကယ္က ခြဲခန္းထဲအေၾကာင္း ဖတ္ခ်င္ၾကမွာ..။ ကြ်န္မက ခြဲခန္းထဲေရာက္ ေမ့ေဆးေပးခံရ ၊ အိပ္ေပ်ာ္သြား၊ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ Recovery Room ကိုေရာက္ေန ဆိုသလိုပဲ..။ ခြဲခန္းထဲက အေၾကာင္း ေရးစရာက မရွိ၊ ကုန္က်စရိတ္ ကလည္း ေဆးရံုေဘာင္ခ်ာ ရွာမေတြ႕လုိ႕ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသာ မွတ္မိေန..။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စ ျပီးၿပီဆိုေတာ့ အဆံုးသတ္ရမွာပ ။ 

ေနာက္တစ္ခုက ဒီလုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ အေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္မ ဖတ္ခ်င္ေလ့မရွိဘူး၊ ဗဟုသုတ အေနနဲ႕လည္း မသိခ်င္ဘူး၊ အဓိကက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ မဖတ္မိေစ ခ်င္ဘူး။ ကြ်န္မတံုးက သမီးကိုယ္ဝန္နဲ႕ ရြာမွာ ဝတၳဳစာအုပ္ ငွားဖတ္တာ.. ၅ လနဲ႕ ကို္ယ္ဝန္ပ်က္က်တဲ့ အေၾကာင္း ပါလို႕ ဆက္မဖတ္ပဲ စာအုပ္ျပန္အပ္ပစ္လုိက္တာ...။ သူမ်ားေတြကိုလည္း ျပန္ၿပီး ေျပာမျပခ်င္ဘူး၊ ဘေလာ့ လာဖတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာအေၾကာင္းေတြ ေရးမျပခ်င္ဘူး...။

ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ စ သိရေတာ့ အေတာ္ေခါင္းပူပါတယ္။ ဘယ္လုိကုမယ္ ဆိုတာ မသိရေသးေတာ့ ေတြးပူေနတာ။ ေဆးရံုမွာ ကုၿပီးရင္ အိပ္ရာထဲ လဲေနမွာလား၊ ၁ ႏွစ္ခြဲ သမီးေလးကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွာလဲ ၊ ရြာက လူတစ္ေယာက္ေလာက္ လွမ္းေခၚရမွာလား...မ်ိဳးစံု ေတြးရ၊ ပူရပါတယ္ ။

FB မွာ သိရတဲ့  ဒါမ်ိဳးအေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ ညီမေတြက ဘယ္လို ကုၾကတယ္။ စိတ္ပူစရာမလိုဘူး၊ နာက်င္ျခင္းမရွိဘူး စသျဖင့္ ေျပာျပၾကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ရတဲ့ၾကားက အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရပါတယ္။ အသိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ဖူးတယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး ေျဖသာတယ္။ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို စိတ္မေကာင္း မျဖစ္လုိ႕ မဟုတ္..၊ ဒီလုိအျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳရတာ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အားတင္း ႏိုင္လို႔ပါ။၊

ဒီကိစၥမ်ိဳးႀကံဳရသူ တစ္ဦးတစ္ေလက စိတ္ပူလုိ႕ ဘယ္လို ကုသတယ္ဆိုတာ အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ရင္ အေထာက္အကူ  တစ္ခုခု ျဖစ္ေစဖို႕သာ ေရးလိုက္တာပါ။

ကြ်န္မအမည္ ပီပီသသေခၚၿပီး စကားေျပာေနသံၾကားေတာ့ ကြ်န္မတို ့ ၃ ေယာက္ေ ခါင္းေထာင္သြားတယ္။

ခဏေနေတာ့ ကြ်န္မကုတင္ေျခရင္းကို နာ့စ္တစ္ေယာက္လာရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပပါတယ္၊ ေစာေစာက ကြ်န္မေဘးကုတင္က လူနာကို ဝွီးခ်ဲနဲ႕လာေခၚ တြန္းထြက္သြားသူပါ။ အဲဒီတံုးကတည္းက လူနာကို အၿပံဳးကေလးနဲ႕ စကားတေျပာေျပာတြန္းေခၚသြားတာပါ။ (ကြ်န္မမွာ ကုတင္ေပၚ လွဲလိုက္၊ ထ ထို္င္လိုက္နဲ႕ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း မ်က္စိေရွ႕ ျမင္သမွ်ကို လိုက္ေငးေနတာကိုး..)။

 မဂၤလာမနက္ခင္းပါ၊ ေနသာရဲ႕လား၊  လို႕ အဂၤလိပ္လိုေမးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြန္မ နာမည္ကိုေခၚၿပီး ညီမေလးက ျမန္မာေနာ္ လို႕ ေမးၿပီး ျမန္မာလိုပဲ ေျပာမယ္ေနာ္ လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာအၿမဲၿပံဳးေနတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳး အစ္မသူနာျပဳေလးရဲ႕ နာမည္ကိုေတာ့ မေမးခဲ့မိပါဘူး..။ ကြ်န္မကို ခြဲစိတ္ခန္းကို လိုက္ပို႕ဖို႕တာဝန္ယူထားတဲ့သူ လို႕ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေမးခြန္းေတြကိုေမး.. စာရြက္ထဲ ျဖည့္ ။ နာလား၊ က်င္လား ေမးပါတယ္။ ကြ်န္မက ဘယ္လုိမွ မေနပါဘူးလို႕ ေျဖေတာ့ ေအာ္ပေရးရွင္းၿပီးတဲ့အခါ နာခ်င္ နာလိမ့္မယ္၊ ေဆးရံုက ေပးလိုက္မယ့္ အနာအက်င္ေပ်ာက္ေဆးေတြ ေသာက္ဖို႕ ေျပာပါတယ္။

 ေနာက္ ကြ်န္မကို ေမးခြန္းေတြ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးျပန္ ပါတယ္။ (ကြ်န္မ အမည္၊ အိုင္စီနံပါတ္၊ ဘာလို႕ ေဆးရံုလာသလဲ၊ ဘာေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္မွာလဲ၊ ကြ်န္မ ထိုးထားတဲ့ လက္မွတ္ မွန္သလား ) 'ဒါေတြပါပဲ၊ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ စလြယ္သိုင္းလြယ္ထားတဲ့ iPad ထဲမွာ မွတ္ေနတာပါ ( ကြ်န္မတို႕ ၃ ေယာက္ ဖ်ားသြားတယ္ :D) ။ ေခတ္ေတြ မီေနေတာ့ လူနာရဲ႕ Data ေတြကို အိုင္ပက္ ထဲပဲ မွတ္ရေတာ့တယ္ လို႕ အဲဒီအစ္မက အသံ ဝဲဝဲေလးနဲ႕ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ သူ ခဏခဏ ေမးခြန္းေတြ ေမးတာကိုလည္း စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးလို႕ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ တဲ့။ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တဲ့ေနရာမွာ အမွားအယြင္း ဘာမွ မျဖစ္ေအာင္ အထပ္ထပ္ေမးရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္မ အရင္ သူလိုက္ပို႕ရတဲ့ မေလးအန္တီႀကီးဆိုရင္ စိတ္တိုၿပီး ဒါေတြပဲ ခဏခဏ ဘာလို႕ေမးေနတာလဲလို႕ ေအာ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္း၊ ကြ်န္မကို ဝွီးခ်ဲေပၚတင္ တြန္းၿပီး ေအာ္ပေရးရွင္းခန္းကို လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။

 ကြ်န္မရဲ႕ လူနာေစာင့္ ၂ ေယာက္ကိုေတာ့ တစ္ခုခု သြားစားခ်င္ စားလို႕ ရေၾကာင္း၊ ကြ်န္မ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွာမို႕ ကြ်န္မ ျပန္ထြက္လာတာနဲ႕ ေမာင္ႀကီးကို ဖုန္းလွမ္းေခၚၿပီး အေၾကာင္းၾကားမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလို႕ လူနာေစာင့္ ၂ ေယာက္ ေဆးရံုဝင္းထဲက စားေသာက္ဆိုင္တန္းကို ထြက္သြားၾကပါတယ္။

လူအေကာင္းႀကီးက ဝွီးခ်ဲေပၚ သူမ်ားတင္တြန္းတာခံရေတာ့ တြန္းသြားတဲ့သူကို အားနာမိေပမယ့္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႕လည္း ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ေတာ့ ဒီတုိင္းပဲ ပါသြားပါတယ္။ (သမီးေလးကို ရြာမွာ ဗိုက္ခြဲေမြးတံုးကေတာ့ ခြဲခန္းေရွ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ သတိရလို္က္ေသးတယ္)။ ခြဲခန္းထဲကို ကြ်န္မတို႕ ဝင္လာေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းဝတ္စံုနဲ႕ လူ ၄-၅ ေယာက္တစ္စု အနားေရာက္လာ၊ တစ္ေယာက္က ေမးၿမဲေမးခြန္းေတြကိုေမး၊ ကြ်န္မကိုပို႕ေပးတဲ့ အစ္မက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ ကြ်န္မ ညာဘက္ ေျခက်င္းဝတ္မွာ တစ္ခုခုလာပတ္ေပးပါတယ္။ ဖုဒ္ခ်ိန္းေတာ့မဟုတ္၊ ကြ်န္မကုန္းၾကည့္တာေတာ့ စာရြက္လိုလိုအျပားေလး ၊ ကြ်န္မ ဘယ္အခန္းမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ အလြယ္တကူ သိရေအာင္ sensor တပ္ထားတဲ့ ေျခပတ္ေလးလို႕ တစ္ေယာက္က ရွင္းျပပါတယ္။

ကြ်န္မနားေရာက္လာတဲ့ထဲက ဆရာဝန္မေလးေတြ ဆရာဝန္ေလးေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြရယ္..(ကိုယ့္အသက္နဲ႕ စာရင္ေပါ့ေလ) ။ ေနာက္ တရုတ္ဆရာဝန္ေလးတစ္ေယာက္ (ေနာက္မွ သိရတာက သူက ကြ်န္မလုပ္ရမယ့္  ေအာ္ပေရးရွင္းရဲ႕  ေခါင္းေဆာင္ ၊ အထူးကု ဆရာဝန္ပါ။ ) က အနားလာထိုင္ၿပီး  ေမးေနက် ေမးခြန္းေတြ လာေမးျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ ခြဲစိပ္ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနတဲ့ထိ ေမးခြန္းေတြ တစ္ေခါက္ ထပ္ေျဖရပါေသးတယ္။

 ခြဲခန္းထဲက ကုတင္ေပၚ တက္ၿပီး လွဲၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ေဆးထိုးလုိက္တာ ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္က ကာတြန္းထဲ ဖတ္ဖူးသလို ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ေရၿပီးလည္း အာေတြေလးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာမဟုတ္ဘူး..။ ဘယ္လို အိပ္သြားမွန္းကို မသိတာ..၊ ျပန္ႏိုးေတာ့ ကြ်န္မ Recovery Room ထဲေရာက္ေနတယ္။ သူနာျပဳ တစ္ေယာက္က အနားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ၿပီးသြားၿပီလား လို႕ ကြ်န္မေမးလို္က္ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီတဲ့... ၊ နင္ မအိပ္ခ်င္ဘူးလားလို႕ ေမးေတာ့ မအိပ္ခ်င္ဘူး လို႕ ေဝေတ ဝါးတာ ျပန္ေျဖတယ္။ ကြ်န္မ ညာဘက္ မ်က္လံုးနားမွာ တိုင္းေနတဲ့ စက္က wave ၃ ခု ကို ျမင္ေတာ့ ငါ့ကို ဘာေတြ တိုင္းေနတာလဲလို႕ မ်က္လံုးကို အတင္း ျပဴးၿပဲ စာေတြကို လွမ္းဖတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ခြံကို ဘယ္လိုမွ ပင့္မတင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ခဏေလးပဲ ထင္ပါရဲ႕..။ ကြ်န္မ အိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ကို တြန္းၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အေပါက္ဝမွာ ေမာင္ႀကီးက လက္လွမ္းျပပါတယ္။ သူတို႕ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေခၚထားတာပါ။

ကြ်န္မရဲ႕ ကုတင္မွာ ျပန္နားေနရပါတယ္။ ၁၀ နာရီမွာ ကြ်န္မ အခန္းထဲက ထြက္သြား၊ ၁၀ နာရီ ၂၀ မွာ ခြဲခန္းကုတင္ေပၚေရာက္ေန၊ ေဆးရံုကုတင္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီ ထိုးကာနီးပါ။ ေအာ္ပေရးရွင္း အၿပီး လူနာကို အနည္းဆံုး ၃ နာရီ  ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ကြ်န္မလို လူနာေတြက ေဆးရံုမွာ ဆီးသြားၿပီးမွ အိမ္ျပန္လႊတ္တာပါ။ အဲဒါကို သိၿပီးေနာက္ ကြ်န္မ ေရေတြ စြပ္ေသာက္၊  ဗိုက္လည္း ဆာလာေတာ့ ေဆးရံုက လာပို႕တဲ့ မိုင္လို ပူပူေလး မတ္ခြက္တစ္ခြက္အျပည့္၊ Cracker မုန္႕ ေတြ ေပးသေလာက္ အကုန္စား၊ ေရေတြ ထပ္ေတာင္းေသာက္ ပါတယ္။ ျမန္ျမန္အိမ္ျပန္ခ်င္တာကိုး..။ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ေျပာရရင္ ခြဲခန္းက ထြက္ကတည္းက ကြ်န္မကို cotton pad ပါတဲ့ တစ္ခါသံုး ေဘာင္းဘီေလး ဝတ္ေပးလုိက္တာပါ။ ေသြးက နည္းနည္းပါးပါး ဆက္ဆင္းေနမွာကိုး...။ ေဆးရံုက ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ့စပ္ပါတယ္။

ကြ်န္မကို ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕က ေမ့ေဆးရွိန္ျပယ္ရင္ နာခ်င္နာလာမယ္ ဆိုေပမယ့္ လံုးဝ မနာမက်င္လိုက္ပါဘူး..။ ေဆးခြင့္ ၇ ရက္ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အေလးအပင္ မ မ ဖို႕၊ တစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ေနဖို႕  မွာလိုက္ပါတယ္။

 ၂ ပတ္ၾကာရင္ ေဆးရံုကို ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားျပရပါတယ္။ အခုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း သြားျပၿပီးၿပီ။  အားလံုး အိုေကပါတယ္။ က်န္းမာပါတယ္။ စိတ္ပူ၊ သတင္းေမးသူ အားလံုးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။

ဒါက မယ္သံရဲ႕ အမွတ္ရစရာေလးမ်ားမွာ မွ်ေဝထားတဲ့ သားပ်က္၊ သားေလွ်ာျခင္း ဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေတြပါ။

ဗဟုသုတ အျဖစ္ ဖတ္သင့္ပါတယ္။


ဒါက ကုန္က်စရိတ္ပါ ။ ေဆးရံုေဘာင္ခ်ာ ရွာမေတြ႕ခင္ အၾကမ္းဖ်ဥ္း မွတ္မိသလာက္ပါ။ ကြာရင္လည္း ဆယ္ ဂဏန္းေလာက္ပဲ ကြာမွာပါ။

Visit	Total Charge (S$)	Gov. Subsidy (-)	Payable Amount
NUH OG first visit	85	83	82
Misoprostol(Cytotac)tabletsx2	4.30	-	4.30
Day Surgery @NUH	832.62	400.25	432.37
NUH last visit	forget	forget	30 +
Total			553.67

 PR မ်ား Medisave ကေန ေပးေခ်လို႕ ရပါတယ္။

သူကေလး ကြ်န္မဗိုက္ထဲရွိေနစဥ္မွာ ပထမကိုယ္ဝန္ေလာက္ မႏုနယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ၊ ပထမကိုယ္ဝန္ရွိမွန္း သိခဲ့တံုးကလိုပဲ  ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ ဂရုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ႀကီးက ကြ်န္မထက္ပိုေပ်ာ္ေနသလိုပဲ ။  ဒါေပမယ့္ သူကေလး ၁ လအရြယ္ OG သြားျပတဲ့ တစ္ေခါက္မွာပဲ အသက္ရွင္လ်က္ ျမင္လိုက္ရပါတယ္ ၊ အဲဒီအေခါက္ အာထရာေဆာင္း စကင္ ရိုက္ေတာ့ ႏွလံုးခုန္ေနတာေလး ျမင္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ ၂ ပတ္ၾကာ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားတဲ့ အခါ သူကေလးက ကြ်န္မကို ခႏၶာကိုယ္ နာက်င္ျခင္း ဒုကၡေတြ ဘာမွ ေပးမသြားပဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ့ပါဘူး..၊ မိဘနဲ႕ သားသမီးအျဖစ္ေဆြမ်ိဳးေတာ္ဖို႕ ကံမပါခဲ့လုိ႕ ထြက္သြားႏွင့္တယ္ပဲ မွတ္ယူထားလိုက္ပါတယ္။ သူကေလးအတြက္ရည္စူးၿပီး ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာ ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ခ်က္ပို႕ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ဒါနအစုစုကို အမွ်ေပးေဝပါတယ္။ 

သူကေလး ေရာက္ရာ ဘဝမွာ ေအးခ်မ္းပါေစ.....။