ေဖေဖ

တစ္ခုေသာသီတင္းကြ်တ္လျပည့္ညမွာ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ “သူ”သည္ ၂ လသား ရြယ္ သမီးအငယ္ဆံုးေလးကိုေပြ႔ခ်ီကာ လေရာင္ထုိးက်ေနေသာ အိမ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း  သူ႕လက္ေပၚမွာ ေျခကားယား၊လက္ကားယားလုပ္ေနေသာ သမီးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း စကားေတြေျပာေနသည္။ “ငါ့သမီးေလး မ်က္ႏွာက ဝိုင္းစက္ေနလိုက္တာ ဖိုးလမင္းႀကီးလို ဝင္းပ ေနတာပဲ …။ သမီးေလးနာမည္ကို လမင္းႀကီးလို လင္းထိန္ေနေအာင္ “---“ လို႕ နာမည္ေပးမယ္ေဟ့”  ဟု အိမ္သားမ်ားကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသးသည္။ (အသက္ ၅ ႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းသြားအပ္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက ေန႔နာမ္ကိုက္ေအာင္ေရွ႕ဆံုးတစ္လံုး ထပ္ေပါင္းထည့္ လိုက္သည္မွအပ ေဗဒင္မေမး၊ ဇာတာမတြက္ပဲ ဖခင္က လက္တန္းေပးခဲ့ေသာ ထုိနာမည္ကို ေကာင္မေလး အလြန္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ )

ေနာင္ ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ခန္႕အၾကာ

တခ်ိဳ႕ေသာေႏြညမ်ား၏ ညစာထမင္းစားၿပီးကာစ၊ အိမ္ေရွ႕ၿခံဝင္းတြင္း ေျမေျပာင္ေျပာင္တြင္ ယွဥ္လ်က္ခ်ထားေသာ ထန္းပလတ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ အႀကီးတစ္လံုး၊ အေသးတစ္လံုး ႏွင့္ ထိုကုလားထိုင္ ႏွစ္လံုးေပၚတြင္ လူႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္၊ လူေသးေသးတစ္ေယာက္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနသည္ကို အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အၿမဲေတြ႔ရတတ္သည္။  လမ္းေပၚက ေအာ္ေရာင္းသြားေသာ ေျမပဲေလွာ္၊ ေျပာင္းဖူးေစ့ေလွာ္တို႕ကို ဝယ္စားရင္း စကားစျမည္ ေျပာေနသံကိုလည္း တခါတရံ ၾကားရတတ္သည္။ (အစ္ကုိအစ္မမ်ားမွာ အိမ္ထဲတြင္ ကာတြန္းစာအုပ္ ဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ လမ္းေပၚထြက္ ကစားခ်င္ကစားေနတတ္ၾကသည္။ သူတို႔ ကစားဝိုင္းတြင္ ပါေလရာငပိခ်က္သာ လုပ္ရေသာ လူေသးေသးမွာ အေဖနားသာ ကပ္ေနေတာ့သည္။)

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာေတြမ်ား စကားစျမည္ေျပာေနၾကပါလိ္မ့္ ….။ နားစြင့္ၾကည့္လွ်င္

တခါတေလ လူႀကီးႀကီးကေရွ႕မွ ခ်ေပးသည္ကို လူေသးေသးက လိုက္ဆိုေနသံ … 

“ အစြယ္ကိုလိုသူမိဖုရား၊ အသြားေစခိုင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ႔ကြ်န္ေတာ္၊ ႀကံေဖာ္ႀကံဖက္ (ဤေနရာတြင္ အေဖလုပ္သူက အသံၾသႀကီးႏွင့္ဆိုျပသည္ကို ေကာင္မေလးအလြန္သေဘာက်သည္)၊ သံုးဦးသား အနက္တြင္မွ ၊ ကံကြက္က်ား၍၊ ငမိုက္သားမုဆိုးေလ…………..”

“ဟဲ့ ေနာ္ .. လုဒၵက ၊ ဆင္စြယ္ကိုမွ မရလွ်င္၊ ဇီဝနတၳိ၊ နင္ေသမည္သိစဟု…” ဤ အပိုဒ္ကို ပထမဆံုး လိုက္ဆိုေသာအေခါက္က ေကာင္မေလး ကြန္ပလိန္႔တက္သည္။ သူသိေသာ မုဆိုးအမည္မွာ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီမဂၢဇင္းထဲမွ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္၏ ဇာတ္ေကာင္ “လုဒၵကိ” ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း၊  (ငယ္ငယ္က သူ႕အေဖေနာက္ကလိုက္ဆိုရင္း အလြတ္ရခဲ့သည္မွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္မွန္း ၁၀ တန္း ေရာက္မွ ေကာင္မေလး သိေလသည္။)

တခါတရံေတာ့ ေဘးလူနားမလည္ေသာစကားမ်ားကို တစ္ေယာက္တလွည့္ေျပာေနၾကေသး၏။ ေကာင္မေလးဖတ္ထားၿပီး ျပန္ေျပာျပထားေသာ ေအာင္ရွိန္၏ကာတြန္းစာအုပ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ ၾကာဇံ ေတာလည္ထြက္ရင္း လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ေတြ႔၍ အသက္လုေျပးခန္းေပ…။  

လူေသးေသး(လူရိုင္းမ်ား) ။   ။ ေဟာင္ကိတ္၊ မၿပဲ႕ေနး

လူႀကီး(ၾကာဇံ)။   ။ ျပယ္ေမး

(လူရိုင္းမ်ားလိုက္ဖမ္း၍ ၾကာဇံထြက္ေျပး)

လူႀကီး(ၾကာဇံ)။  ။ ဟိုက္… ေရွ႕မွာေခ်ာင္းႀကီးပါလား၊ ဒုကၡပါပဲ၊ လိပ္ညီေနာင္တို႔ က်ဳပ္ကိုကယ္ၾကပါအံုး (ဤအပိုဒ္တြင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနေသာၾကာဇံ့အသံ တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္ ဆိုျပလွ်င္ ေကာင္မေလး သေဘာက်၍မဆံုးၿပီ။ )

(ေခ်ာင္းထဲမွာေပၚလာေသာ လိပ္ညီေနာင္ကို အကူအညီေတာင္း၍ လိပ္တစ္ေကာင္စီ၏ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ၾကာဇံေျခဖဝါးတစ္ဖက္စီတင္ထား၊ လိပ္မ်ားေရကူးသြားေသာအခါ ၾကာဇံေရေပၚမွာ ေရြ႕သြားသည္ကို တဘက္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့ေသာလူရိုင္းမ်ားၾကည့္၍)

လူေသးေသး(လူရိုင္းမ်ား) ။   ။ ထန္းဆူး..ေရာက္ေပၚေရွ …………….. အေလးလို ….

(ၾကာဇံကိုၾကည့္၍ လူရိုင္းမ်ားအံ့ၾသထိတ္လန္႔ကာ ထြက္ေျပးခန္းတြင္ သူတို႔ျပဇာတ္ အၿမဲ အဆံုးသတ္ ေလသည္။ )

** ဆရာေအာင္ရွိန္၏ လူရုိင္းစကားမ်ား အဓိပါယ္မေဖာ္တတ္ပါက စံုစမ္းေမးျမန္းႏိုင္ပါသည္ :P

တစ္ခါကလည္း မူးယစ္ေဆးဝါးတိုက္ဖ်က္ေရးေန႕ အထိမ္းအမွတ္ အခန္းအနားတစ္ခုတြင္ မူလတန္းကေလးမ်ားကို ေန႕တစ္ဝက္ေက်ာင္းပိတ္ေပး၍ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ဆရာႀကီးက ေဟာေျပာေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူဆရာမႏွင့္ အတူအိမ္ျပန္ရမည့္ မူလတန္းေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးက ခန္းမ၏ေနာက္ဆံုးတန္းမွ ဆရာမမ်ားၾကားတြင္ ထိုင္နားေထာင္ေနရာမွ တစ္ခ်က္တြင္ ေဘးကဆရာမကို “အန္တီဆရာမ….. ေဖေဖေျပာေနတာ တို႕ေက်ာင္းသားစာအုပ္ထဲကပံုျပင္ႀကီး” ဟု တိတ္ဆိတ္ေနေသာခန္းမထဲမွာ အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ ထေျပာရာ ဆရာမမွာ သူ႔ပါးစပ္ကို ကမန္းကတန္း လိုက္ပိတ္လိုက္ရသည္။ သူ႕အေဖျပန္သိေတာ့ လူပံုအလည္ အရွက္ခြဲေသာသမီးကို  တဟားဟား ရယ္ကာ သေဘာက်ရွာေလသည္။

အေမက ေကာင္မေလး ၇ တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ကစလို႕ ရာထူးတိုးစယူကာျမိဳ႔ျခား၊ ျပည္နယ္ျခားေတြထိ သြားရသည့္ျပင္ အစ္ကိုအစ္မမ်ားကလည္း တကၠသိုလ္သြားသူသြား၊ အလုပ္ဝင္ၿပီး အိမ္ႏွင့္အေဝး ေရာက္သူေရာက္ျဖစ္ရာ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ေကာင္မေလးအတြက္ႏွင့္ အေဖမွာ ရာထူးတိုး မယူရေတာ့ေခ်။ ၿမိဳ႕ကေလးကအိမ္မွာ က်န္ခဲ့ရေသာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထမင္းဆိုင္မွ ခ်ိဳင့္ဆဲြသည့္အခါဆြဲ၊ ဆိုင္ထမင္းဟင္း ညည္းေငြ႔သည့္အခါ အေဖ့ညီအိမ္ ထမင္းသြားစားသည့္အခါစားႏွင့္ အေဖႏွင့္သမီး တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အေဖာ္ျပဳေနၾကရေသာ ေန႔ရက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

မူလတန္းေက်ာင္းသူဘဝက အေဖနမူနာထိုးျပခဲ့ေသာလက္မွတ္ကို တသက္လံုး ထိုးၿမဲလက္မွတ္အျဖစ္ သံုးခဲ့ေသာ၊ ငယ္ငယ္က အေဖ့လည္ပင္းက အသားပိုလံုးေလးမ်ားကို ပဲျပဳတ္ေတြဟု ဆိုကာ ဆဲြႏႈတ္တတ္ေသာ၊ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္စ ၈ တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ထိ (ကယ္ရီယာမွာ လူတင္၍ မစီးတတ္ေသာ) အေဖ့ရာေလး စက္ဘီး ေရွ႔ဘားတန္းတြင္စီးတတ္္ေသာ ၊ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရာ ခဲြမအိပ္ခင္ထိ အေဖႏွင့္သာအၿမဲတူတူအိပ္ေသာ ထိုေကာင္မေလးကို အေဖ့အသည္းေက်ာ္ဟု ၿမိဳ႕ကေလးက သတ္မွတ္ထားပါသည္။

အေဖ့သမီး၊ အေဖကိုအလြန္ခ်စ္သူဟု အမ်ားသတ္မွတ္ေသာေကာင္မေလးသည္ အေဖ စိတ္ထိခို္က္ရေလေအာင္ ပညာရွိနည္းႏွင့္ လူမသိသူမသိ ႏွိပ္စက္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွ အိမ္ေထာင္က်ေသာအေဖ၏ အေထြးဆံုးသမီး ေကာင္မေလး ၁၀ တန္းေအာင္ေသာႏွစ္တြင္ သူ႕အေဖ ပင္စင္ယူပါသည္။ ၁၀ တန္းမွာ အမွတ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ရေသာ္လည္း အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ တစ္ခုမွ အမွတ္မမီႏိုင္ေသာေကာင္မေလးသည္ တစ္အိမ္လံုးက ေန႕ေက်ာင္းတက္ရန္ ဝိုင္းေဖ်ာင္းဖ်သည့္ၾကားက အေဝးသင္တကၠသိုလ္ကိုသာအတင္းေလွ်ာက္၍ ဂ်ီတီအိုင္ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကို ရေအာင္ ေျဖခဲ့သည္။ ဂ်ီတီအိုင္ ၃ ႏွစ္မွာ အဆင့္မီလွ်င္ အာရ္အိုင္တီ ေပါင္းကူးေျဖကာ တတိယႏွစ္မွ စတက္ႏုိင္မည့္ အခြင့္အေရးကိုေကာင္မေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္က်မွ 96 အေရးအခင္းႏွင့္ ႀကံဳ၍ ေပါင္းကူးဝင္ခြင့္က ေျဖရႏိုး၊ ေျဖရႏိုးေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျဖရခဲ့၊ အတူတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလိုလည္း ရန္ကုန္မွာသြားေနကာ ဝင္ခြင့္က်ဴရွင္ ပံုမွန္ တက္မေနႏိုင္ေသာ ေကာင္မေလး သည္ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္သာ ၁၀ တန္းစာျပရင္း ကုိယ္တိုင္လည္း ဝီရိယနည္းကာ စာေတြႏွင့္ ေဝးသည္ထက္ေဝး၊ တကယ္ေျဖရမည္ဆိုေတာ့ ၃ ရက္အလိုမွ ႀကိဳသိခဲ့ရသည္။ ဘာစာမွ ဖတ္ၿပီးသား အဆင္သင့္မရွိ၊ အရံႈးကိုလည္း ရင္မဆိုင္ရဲေသာ ေကာင္မေလးသည္ ဖခင္ကို စာေမးပြဲ ဝင္မေျဖပါမည့္အေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းပံုမွာ “သမီးမွာ ဘာစာမွလည္း ျပင္ဆင္မထားရဘူး.. ပါခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႕ ေဖေဖတို႕မွာ အခက္အခဲျဖစ္မယ္။ သမီးဝင္မေျဖေတာ့ဘူး” ပါတဲ့..။ တကယ္က ကိုယ္စာမရတာ ၈၀%၊ ေက်ာင္းစရိတ္ခက္ခဲမွာ စိတ္ပူတာက ၂၀%ျဖစ္ပါသည္။ သမီး၏ဆႏၵကို အၿမဲလိုက္ေလ်ာေနက် ဖခင္ကလည္း ခြင့္ျပဳပါသည္။ 

တကယ့္တကယ္ဝင္ခြင့္ေတြေျဖျပီး ဂီ်တီအိုင္တံုးက ၃ ႏွစ္လံုး တစ္ခံုတည္းတူတူထိုင္၊ စာေတြၿပိဳင္ခဲ့ၾကေသာ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမေလး ႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းေတြသြားတက္ၾက၊ ေက်ာင္းျပန္လာတုိင္း အိမ္လာလည္ ေက်ာင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာျပၾကေလေသာအခါ ေကာင္မေလးမွာ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေပၚမွာ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ စာမၾကည့္ရေသးပဲ ရံႈးမည္ကိုေၾကာက္လို႔ စာေမးပဲြဝင္မေျဖတာ ျဖစ္ပါလ်က္ အိမ္ကိုငဲ့၍ပဲ ဝင္ခြင့္ကို ဝင္မေျဖသေယာင္ေယာင္ လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီး လုပ္ကာ ခ်စ္ေသာဖခင္ကို တစ္ဖက္လွည့္ႏွင့္ “သမီးလုပ္သူကို အတင္းဝင္မေျဖခိုင္း လိုက္ရျခင္း၊ အတူတူေတြက ဘြဲ႔ရေနခ်ိန္မွာ သမီးလုပ္သူက ဒီပလိုမာလက္မွတ္ေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာငယ္ရေလျခင္း” ဟု ေနာင္တရေစေသးသည္။ တကယ္မိုက္မဲခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ 

*** ေနာက္မွ B-Tech ဆိုတာေပၚလာ၊ ထိုမွတဆင့္ BE ဘြဲ႔တစ္ခုကို က်ဴရွင္သင္ရင္း ယူခဲ့ရေသာ ေကာင္မေလးသည္ သူ႕ BE ဘြဲ႕ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ bond အထပ္ထပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ PhD ဘြဲ႔ထက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ဘြဲ႕ႀကီးႀကီးအရ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ရာထူးႀကီးႀကီးရထားေသာ္လည္း စိတ္ဖိစီးမႈႏွင့္ အတက္အက်ျမန္လြန္းေသာ ဌာနမွ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူ႕ရာထူး၊ သူ႕အလုပ္ကို အားက်ေနေၾကာင္း  (ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္) ပိုပိုသာသာေလး မၾကာမၾကာေျပာေပးရင္း ဖခင္၏ရင္ထဲမွာ သူစိုက္ေပးခဲ့ေသာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို သူကိုယ္တုိင္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ႏႈတ္ခဲ့ရပါသည္။ 

ေဖေဖ့အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေရးရရင္ ဆံုးခန္းတုိင္မွာမဟုတ္လို႕ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။

ခ်စ္ရေသာေဖေဖ ဒီကေန႔  ၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ “၇၈ ႏွစ္” ေျမာက္ေမြးေန႕မဂၤလာ အမွတ္တရ

bonus;  (ေက်ာင္းဆိုဒ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖ့အေၾကာင္း )

သကၠရာဇ္ 2,000 ဝန္းက်င္ကာလဆီကျဖစ္သည္။ အၿငိမ္းစား ဆရာႀကီး ဦး......တစ္ေယာက္ အျခားၿမိဳ႔မွာေနေသာ သမီးႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ရန္ ျမိဳ႕ကေလး၏ လက္လွည့္အိတ္ခ်ိန္းရံုးဝန္းထဲသို႕ စက္ဘီးကေလးျဖင့္ ဝင္လာသည္။ ထိုစဥ္က ေအာ္တိုအိတ္ခ်ိန္းမတပ္ဆင္ရေသးေသာေၾကာင့္ လက္လွည့္အိတ္ခ်ိန္း ရံုးကေလးမွာ အျမဲလို လူစည္ကားေနသည္။ လူ ၄- ၅ေယာက္ေစာင့္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးအလွည့္ေရာက္လာသည္။ နားက်ပ္ႀကီးတပ္ထားေသာ အလွည့္က် ေအာ္ပေရတာက

“ဆရာႀကီး ဘယ္ေခၚမလဲ …”

ဆရာႀကီးသည္ အက်ီၤအိတ္ကပ္ထဲမွာ အသင့္ထည့္ထားသည့္ သူ႕သားမက္၏ရံုးဖုန္းနံပါတ္ ေရးထားေသာ စာရြက္ပိုင္းကေလးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ အရင္တစ္ေခါက္က ဖုန္းနံပါတ္အလြတ္ရသည္ဆိုကာ အိတ္ခ်ိန္းရံုးေရာက္ၿပီးမွ ေမ့သြား၍ အိမ္တစ္ေခါက္ ျပန္ကာ ဖုန္းနံပါတ္ျပန္မွတ္ရေသာအေတြ႔အၾကံဳရွိထားျပီး ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲေတာ့။
ေအာ္ပေရတာသည္ ထိပ္က ေၾကးဝါေခ်ာင္းတပ္ထားေသာ ႀကိဳးတန္းလန္းအေတာင့္ကေလးကို သူ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘုတ္ျပားေပၚက အေပါက္ေတြထဲ ဟိုထိုးထည့္၊ ဒီထိုးထည့္လုပ္ၿပီး ခဏအၾကာ လုိင္းဝင္သြား၏။

“ ဟဲလို… ဘားအံကလား… ခဏကိုင္ထားပါ”
ထို႕ေနာက္ဆရာႀကီးကို ဖုန္းခြက္လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“ဟဲလို အမိန္႕ရွိပါရွင္၊_____ရံုးကပါ။” အသံဝဲဝဲမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းလာထူးသည္။

“ဟဲလို ….” ဆရာႀကီးဦးထြန္းလင္း ဟဲလုိထူးျပီးေနာက္ အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနသည္မွာ ဖုန္းလာကိုင္ေသာ စာေရးမေလးကို ေခၚခိုင္းရန္… နာမည္…နာမည္….။ သူ႕သမီးႀကီး၏ခင္ပြန္း၊ သူ႔သားမက္၏ နာမည္၊ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္လို႔မရေတာ့ေခ်။

“ဟုတ္ကဲ့ အမိန္႔ရွိပါ၊ ဘယ္သူနဲ႕ ေျပာခ်င္လို႔ပါလဲ” စာေရးမေလးအသံထပ္ထြက္၏။

ဖုန္းခြက္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ကာ ေအာ္ပေရတာကိုေမးရ၏ ။

“ခင္ေစးထန္း ၊ နင္ ေမႏွင္းေယာက်္ားနာမည္ မွတ္မိလား”

ေအာ္ပေရတာသည္ ဆရာႀကီးကို မရယ္ရဲေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာနီရဲလာသည္ထိ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းကာ

“မမွတ္မိဘူးဆရာႀကီး၊”

စိတ္နွလံုးဒံုးဒံုးခ်လိုက္ေသာ ဆရာႀကီးသည္ ဖုန္းခြက္ကို ပါးစပ္ျပန္ကပ္ကာ

“ ေအး ေအး.. ဒါပဲေနာ္” ဟု တစ္ဖက္မွ မိန္းကေလးကို (ဘာမွလည္း မေျပာရေသးပဲ) ႏွဳတ္ဆက္ကာဖုန္းခ်လိုက္၏။

“ ငါအိမ္တစ္ေခါက္ျပန္လိုက္ဦးမယ္၊ ဘယ္ေလာက္က်သလဲ အခုတစ္ေကာ(call) ”

ထို႔ေနာက္ ဖုန္းရံုးႏွင့္အနီးဆံုး သူ႕ညီအိမ္သို႕ သူ႕သားမက္အမည္သြားေမးျပီးမွ (ထိုအိမ္မွ ဝိုင္းဝန္းရယ္ပြဲဖြဲ႔ျခင္းကိုခံလာျပီးမွ) စက္ဘီးကေလးစီးကာ ဆရာႀကီးေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဝင္လာေလသည္။.

.

ေနာက္အေခါက္မ်ားတြင္ဆရာႀကီးဖုန္းလာဆက္ေသာအခါ စာရြက္ပိုင္းတြင္ သူ႔သမီးအမည္၊ သူ႔သးမက္အမည္ႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို

ျပည့္ျပည့္စံုစံုမွတ္လာသည္ကိုေတြ႔ၾကရ၏။....... ေၾသာ္...... ေမ့တတ္တဲ့ ေဖေဖရယ္ ......။