ရြာ

 စင္ကာပူကိုေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ရင္ ရြာ.. လို႕ထည့္ေျပာမိတယ္။အဲလိုေျပာရတာ အားရတယ္..။ သမီးကိုယ္ဝန္နဲ႕တံုးက ၁၀ လ ေလာက္ ျပန္ေနထားတာေတာ့ ရြာမွာ ေျပာင္းလဲေနတာ မွန္သမွ် မွန္းမိတယ္.. (တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ၁၀ တန္းေလာက္က ေမြးတဲ့ကေလးေတြ အိမ္ေထာင္က်ၾက... လူႀကီးျဖစ္လာၾက တာကလြဲရင္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမႈလည္း မရွိလွပါဘူးေလ...)။ မူလတန္းကတည္းက ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ တာပြန္လမ္းႀကီးကလည္း ဆိုးၿမဲ၊ လူေတြကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ျပည့္ေလသံႀကီးေတြနဲ႕ ေျပာၾက ဆိုၾကၿမဲ။

တာပြန္ဆိုတာ နတ္တလင္းထက္အရင္ ၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႕ဆိုတယ္။ အခုေတာ့ ၊ တာပြန္က နတ္တလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက တိုက္နယ္..။ နတ္တလင္းကတဆင့္မွ ျမင္းလွည္း၊ ကား ၊ ဆိုင္ကယ္ တို႕နဲ႔ ဆက္သြားရမယ္။ တာပြန္လမ္းဆိုတာ နတ္တလင္းတစ္ၿမိဳ႕ထဲတင္မက ၿမိဳ႕နီးခ်င္း ေပါင္းတည္၊ ဇီးကုန္း၊ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္တို႔မွာလည္း တာပြန္ထိ ေပါက္တဲ့ တာပြန္လမ္းရွိၾကတယ္။ ကြ်န္မကို တာပြန္မွာေမြးခဲ့တာပါ။ ေမြးတဲ့ညက မိုးေတြႀကီးေနလို႔ အိမ္ေရွ႔ ေျမာင္းႀကီးကို ထိုးထားတဲ့တံတားေပၚမွာ ေနာက္တံတားတစ္စင္း ထပ္ထိုးရတယ္တဲ့.. ေမေမက အဲဒီ တံတား ၂ ထပ္ဆင့္ေပၚကေန ေဆးရံုကို သြားခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဒီေလာက္မိုးေကာင္းေနတံုး ေမြးတာ ကြ်န္မနာမည္မွာ "မိုး" ထည့္ မမွည့္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ငယ္ငယ္က မိဘကို ခဏခဏ အျပစ္တင္မိတာ သတိရမိတယ္..။ ငယ္ငယ္က မိုး ဆိုတဲ့နာမည္ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္ ထင္တယ္။

 ကြ်န္မတို႕ၿမိဳ႕နဲ႕ ၿမိဳ႔နီးခ်င္းသားေတြ စကားေျပာရင္ ရန္ကုန္ကလူေတြ ေျပာတာနဲ႔မတူ.. အာေလးတယ္...ကြ်န္မတို႕ကလည္း ရန္ကုန္သူ/ ရန္ကုန္သားေတြ စကားေျပာရင္ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ လို႔ ဆိုေလ့ ရွိၾကတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ျပည္ GTI စတက္ေတာ့ (အဲဒီအခ်ိန္က) ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္း၊ အထက္ပိုင္းနယ္စံုနဲ႕ ရခိုင္ျပည္နယ္ကလူေတြ အကုန္လာတက္ရတယ္..ဆိုေတာ့... ကိုယ့္ၿမိဳ႕နဲ႕ကိုယ္ ေျပာတဲ့စကားက တျခားနယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ခ်စ္စႏိုး စခ်င္၊ ေလွာင္ခ်င္စရာျဖစ္လို႕.. ကုိယ္ေတြကလည္း အညာဘက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာ ျပန္ စ ေနာက္တာပါပဲ .....။
ကိုယ့္နယ္ဘက္သားခ်င္းလည္း ေလသံနားေထာင္လိုက္တာနဲ႕ တန္းသိပါတယ္။ တစ္ခါက ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ အိမ္လာတဲ့ လင္မယား ၂ ေယာက္နဲ ့ ေမာင္ႀကီး စကားေျပာေနၾကရင္း ေလသံေတြ နားေထာင္ၾကရင္း ေမးၾကရင္းမွ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားေတြ ျဖစ္ေနတာႀကံဳဖူးပါတယ္။

ကြ်န္မတို႔ အာေလးပံု ေလးနည္းကေတာ့ ဒီလိုပါ...။

ေနေကာင္းလား = ေနးေကာင္းလား
 ေျပာင္ျပပါအံုး = ေျပာင္ (း) .. ျပပါအံုး
ေပစုတ္ေနတာပဲ = ေပ (း) စုတ္ေနတာပဲ 

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ေျပာတဲ့ ဝစၥေပါက္သံလုိလို အာေလးသံက သူမ်ားလိုက္ေျပာရင္ မတူျပန္ဘူး.... :D

၁။ အစ အေနာက္ခံလိုက္ရလို႕ ရွက္သြားရင္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက .... "ဘာမွ ဟုတ္ဘူး" (မင္း ေျပာေနတာေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္) ။

၂။ ဝါက် တစ္ေၾကာင္း၊ စကားတစ္ခြန္းရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ အာလုတ္အေနနဲ႔ ေျပာတတ္ၾကတာက ..."အနန္႕" တဲ့... ။ စကားအဆံုးမွာ " ေနာ္" အစား သံုးတတ္ၾကတယ္..။ တခါ တခါက်ေတာ့ " ေနာ္..အနန္႕" တဲ့...။
ဥပမာ ... ေစာေစာျပန္လာေနာ္.... အနန္႔


၃။ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္၊ရွဲရွဲအိတ္၊ ရြစိအိတ္..
ကြ်န္မတို႔ က ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ပဲ ေခၚပါတယ္..။ တစ္ခါက အေရွ႕ဘက္(ပဲခူးရိုးမနားနီးနီး) ရြာေတြက လာတဲ့သူေတြနဲ႔ စကားေျပာမိေတာ့ သူတို႕က ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ကို ရွဲရွဲအိတ္.. ရြစိ အိတ္ လို႕ ေခၚတာ ၾကားဖူးလို႔ မွတ္ထားလိုက္တာ...။

၄။ ဟိုးမို
လက္ညွိဳးတစ္ဆံုး ထိုးျပၿပီးး ဟိုး...မွာ လို႔ ေျပာတာ... ျပတာ.....( Homo နဲ႕ မွားေနရင္ အခက္ပဲ :D )

၅။ အႀကီးေမႀကီး
အႀကီးႀကီးပဲ လို႔ေျပာတာပါ...
ဥပမာ ... ငါတို႔အိမ္က မာလကာပင္မွာ သီးေနတာ.. အသီးေတြ အႀကီးေမႀကီးေတြပဲ ... ။

၆။ ဂ်င္းဂါးသီး
ၾကက္ဟင္းခါးသီး=ဂ်င္းဂါးသီး

၇။ ေျမပံုသီး 
ခရမ္းခ်ဥ္သီး= ေျမပံုသီး... (ေျမႀကီးေပၚမွာ ပံုလ်က္ေလးေတြ သီးတတ္လို႕ မ်ားလား....  :P)

၈။ ဆန္ ၁ ျပည္ ၁၀ လံုး ၊

ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဆန္တစ္ျပည္ကို ႏို႕ဆီဗူး ၁၀ လံုး ရွိပါတယ္။  ျပည္ေတာင္းကလည္း သာမန္ျပည္ေတာင္း ထက္ ႏို႕ဆီဗူး ၂ ဗူးစာပိုႀကီးပါတယ္..။ ဆန္တစ္အိတ္ခ်င္းက်ေတာ့ ပံုမွန္ အတုိင္းပဲ ခ်ိန္သလား၊ ေစ်းပိုယူၿပီး ၿမိဳ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ ခ်ိန္သလားေတာ့ ေသခ်ာမေလ့လာခဲ့ရဘူး.. ရြာျပန္မွ အမ်ိဳး ဆန္ဆိုင္ကိုသြား ဗ်ဴးရဦးမယ္..။

ကြ်န္မတို႕ နတ္တလင္းနဲ႕ ၉ မိုင္ေဝးတဲ့ တာပြန္ တိုက္နယ္မွာေတာ့ ဆန္ တစ္ျပည္ကို ႏို႕ဆီဗူး ၉ လံုးရွိပါတယ္။ 

ေနာက္သတိရမွ ထပ္မွတ္ထားရဦးမယ္..။