တီဘီမွတ္တမ္း အဆက္

ကြ်န္မ ေဆးသြားေသာက္ဖို႕ Clementi Poly Clinic ကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ poly clinic ကိုသြားတဲ့အခါ ပထမဆံုးတစ္ရက္ပဲ register လုပ္၊ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ appointment card ေလးေပးလိုက္ၿပီး အဝင္ဝ register လုပ္တဲ့ေနရာမွာ DOTs patient လို႔ေျပာလုိက္ရင္ ေဆးေသာက္ရမယ့္အခန္းကို တန္းသြားႏုိင္ပါတယ္။ ေဆးေသာက္ရတဲ့အခန္းမွာ ဆရာဝန္မထုိင္ပဲ သူနာျပဳမ်ားသာရွိပါတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာ senior citizen အဘိုး၊အဘြားေတြ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာမ်ိဳး ေဆးစစ္တာေတြ႔ရတယ္၊ အနာေတြ ေဆးထည့္၊ ပတ္တီးစည္းတာေတြ႔ရတယ္၊ ေနာက္ တီဘီသမားေတြ ေဆးလာေသာက္တာေတြ႔ရပါတယ္။ တီဘီေဆးလာေသာက္တဲ့ထဲမွာ လူမ်ိဳးစံု၊ လူတန္းစားစံုေတြ႔ရပါတယ္။  သာမန္ထသြား ထလာပံုနဲ႔ေဆးလာေသာက္သူေတြ၊ safety boots နဲ႕ အလုပ္ခြင္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေဆးလာေသာက္သူေတြ၊ မနက္ေစာစာေဆးခန္းဖြင့္စနဲ႕ ေန႕လည္ပိုင္းသြားမိရင္ ရံုးကေန ေဆးလာေသာက္သူေတြ အစံုပါပဲ။ 

တီဘီကုထံုးကို DOTs( Directly-Observed Therapy) လို႕ေခၚသလုိ တကယ္ပဲ ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေဆးေကြ်း၊ ေဆးထိုးလုပ္ပါတယ္။ ေန႕စဥ္ေဆးသြားေသာက္ရပါတယ္။  ေဆးခန္းပိတ္တဲ့ တနဂၤေႏြတစ္ရက္စာနဲ႔ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္ေတြအတြက္သာ အိမ္မွာေသာက္ဖို႕ ေဆးကို ထုပ္ေပးလိုက္တာပါ။ 

(အိမ္မွာေသာက္ဖို႔ ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာ၊ ဘယ္ရက္ကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္မကေတာ့ ေဆးအျဖဴျပားအႀကီး ၅ လံုး၊ အေသး ၁ လံုး၊ အဝါျပား ၂ လံုး၊ capsule ၂ ေတာင့္ လို႔မွတ္ထားလိုက္တာပဲ၊ ေဆးနာမည္ေတြမွ မသိတာ၊ ေနာက္တစ္လ TBCU က ေဆးေျပာင္းေပးလုိက္ျပန္ရင္ ေျပာင္းမွတ္ရျပန္ေရာ )

ကြ်န္မေဆးခန္းေရာက္လုိ႔ appointment card ေပးလိုက္ရင္ ကြ်န္မရဲ႕ IC နံပါတ္နဲ႕ နာမည္ရြတ္ျပရပါတယ္၊ ေဆးသြားေသာက္တာၾကာလာလို႕ ေဆးခန္းက သူနာျပဳေတြနဲ႔ ခင္မင္၊ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေပမယ့္လည္း တစ္ရက္မပ်က္ရြတ္ျပရပါတယ္။ weight ခ်ိန္ရပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ေန႔စဥ္အေလးခ်ိန္ကို စာရြက္ႀကီးထဲမွာ မွတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူနာျပဳက ကြ်န္မရဲ႕ နာမည္တပ္ထားတဲ့ စာအိတ္ညိဳႀကီးထဲက ကြ်န္မရဲ႕စာရြက္နဲ႕ တိုက္၊စစ္ၿပီး ကြ်န္မေသာက္ဖို႕ ေဆးေတြကို တစ္ခါသံုးခြက္ေသးေလးထဲ ထည့္ေပးပါတယ္။ (ကြ်န္မ ေသာက္ရမယ့္ေဆးကို TBCU က ဆရာဝန္က ေရးေပးလိုက္တာပါ၊ ေဆးေသာက္ေနတဲ့ ၆ လလံုး တသမတ္တည္း မဟုတ္ပဲ၊ တစ္ေခါက္သြားျပၿပီး ကြ်န္မအေျခအေနၾကည့္ၿပီး ေဆးလံုးေရ ေလ်ာ့တာ တိုးတာရွိပါတယ္)။ ပထမဆံုး ေဆးစေသာက္ကတည္းက ကြ်န္မေသာက္ရမယ့္ေဆးကို ကိုယ့္ဘာသာ စစ္ၿပီး မွတ္ထားဖို႕ေျပာပါတယ္၊ ေဆးက ၁၀ လံုး ပတ္ဝန္းက်င္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးနာမည္ေတြလဲ မသိေတာ့ အေရာင္၊ အရြယ္အစား၊ အေရအတြက္ကိုသာ မွတ္ထားရတာပါ။ ဆရာမက ေဆးေပးၿပီး အၿမဲ ျပန္စစ္ခိုင္းပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း အၿမဲ စစ္ၿပီးမွ ေသာက္ပါတယ္။ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ အားလံုးၿပီးရင္ ကြ်န္မရဲ႕မွတ္တမ္းစာရြက္မွာ ဆရာမ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။

ေနာက္ကြ်န္မ လက္ေမာင္းကိုေဆးထိုးရပါတယ္။ ပထမ ၂ လမွာ ေန႔စဥ္လား-တစ္ရက္ျခားလားမသိ ေမ့သြားၿပီ ၊ ဒုတိယ ၄ လမွာ ေဆးေသာက္တာေရာ ေဆးထိုးတာေရာ တစ္ပတ္ ၃ ရက္ပါ။ ( ေရာဂါအေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ တူခ်င္မွ တူမွာပါ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္က ပထမ ၂ လေဆးထိုးၿပီးရင္ ေနာက္ပိုင္းေဆးမထိုးရေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္)။ ေဆးထိုးႁပြန္ထဲ ေဆးစုပ္သြင္းၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီသူနာျပဳမေလးက အနားက တျခားသူနာျပဳကို  Double Check ဆိုၿပီး ေဆးထိုးႁပြန္ထဲကေဆးပမာဏရယ္၊ ကြ်န္မရဲ႕ စာရြက္ေတြရယ္နဲ႔ တိုက္ၿပီး စစ္ခိုင္းပါတယ္။ အနီးမွာ ရုတ္တရက္ လူရွိမေနရင္ ေဘးခန္းက တစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး စစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနေန ေဆးထိုးတဲ့ရက္တိုင္း တစ္ရက္မပ်က္ စစ္ပါတယ္။ ေဆးထိုးၿပီးတိုင္း ခဏေလးထိုင္ခိုင္းထားၿပီး အိုေကရဲ႕လား အၿမဲေမးပါတယ္။ ေဆးထိုးတဲ့အခါ လက္ေမာင္းမွာ ထိုးရတာၾကာလို႕ နာရင္ တင္ပါးကို ထိုးခိုင္းဖို႔ အစကတည္းကေျပာထားပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အသားမရွိတဲ့လက္ေမာင္းမွာ ေဆးထိုးခံရတာလည္း ေတာ္ေတာ္မသက္သာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ poly clinic တို႕ထံုးစံအတိုင္း လူနာမ်ားတာ၊ သူနာျပဳေတြ အလုပ္ရႈပ္ေနတာမ်ားေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ကရိကထမ်ားလို႕ တင္ပါးမွာ ေဆးထိုးမေနေတာ့ပဲ လက္ေမာင္းမွာပဲ ထိုးလိုက္တာပါပဲ။ လူနာကို ဆက္ဆံတဲ့အခါလည္း ပစၥလခတ္၊ ေမာက္ေမာက္မာမာ ဆက္ဆံတာတစ္ခါမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္မ်ားေနေန ဂရုစိုက္ၿမဲ၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြစကားဆိုၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မကို အၿမဲစိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့ Clementi Poly Clinic က သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကို အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္ (တျခားေဆးခန္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ ေနမွာပါ။ ကိုယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာက လူေတြကိုသာ ၫႊန္းလိုက္တာပါ )။

သူ႕ေဆးခန္းမွာ တီဘီေဆးလာေသာက္တဲ့လူေတြရဲ႕ attendance ကို ညေနတိုင္း TBCU ကိုလွမ္းပို႕ေပးရတယ္လို႕ ခင္ေနတဲ့ သူနာျပဳမေလးကေျပာပါတယ္။ တစ္ရက္က ညေနပိုင္း ၃ နာရီေလာက္ ေဆးခန္းကေန ေမာင္ႀကီးဆီကို ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ ကြ်န္မေဆးလာမေသာက္ေသးလို႕ လာေသာက္ဖို႕အေၾကာင္းပါ။ ေမာင္ႀကီးက  ကြ်န္မ မနက္အေစာႀကီးထဲက ေဆးသြားေသာက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႕ စာရင္းေတြ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ပါတယ္၊ ၿပီးမွ ကြ်န္မရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲပဲမွတ္ၿပီး စာရင္းထဲ မမွတ္လိုက္မိလို႔  ေဆာရီးပါလုိ႕ ေတာင္းပန္ၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့ “ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္တာပဲ” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

ေဆးစေသာက္တဲ့ရက္ကစၿပီး ကြ်န္မလုပ္စရာရွိတာေတြကို ေဆးသြားမေသာက္၊ မထိုးခင္မွာ သတိထားၿပီး အၿပီးလုပ္ထားပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာနဲ႔အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အားတင္းထားရေပမယ့္ ေဆးေသာက္ၿပီး ျပန္လာရင္အိပ္ရာထဲမွာ နာရီဝက္ တစ္နာရီေလာက္ နားေနမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေဆးထိုးခံရတဲ့ လက္ေမာင္းဘက္မွာ ဘာဆိုဘာမွ မဆြဲ၊ မသယ္ပါဘူး၊ ေရာဂါေပ်ာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ သာ ေသာက္ေန၊ထိုးေနရတယ္၊ မနက္မနက္ ေဆးခန္းသြားခါနီးတိုင္း တြန္႔မိပါတယ္၊ ေဆးအလံုး ႀကီးႀကီးေတြ ၁၀ လံုး၊ ၁၂ လံုးေလာက္ မ်ိဳရတာ ပင္ပန္းပါတယ္။ မ်ိဳၿပီးရင္လည္း လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႕ဆို႕နဲ႔ က်န္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ေဆးထိုးခံရတာကလည္း ထိုးေပးတဲ့လူအေပၚမူတည္္လို႕ နာတဲ့အခါနာ၊ မနာတဲ့အခါမနာပါဘူး၊ ထိုးေနတံုး မနာေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ နာလာတာခ်ည္းပါပဲ (တခါတေလ  အလုပ္ဝင္ကာစလား၊ ေဆးထိုးက်င့္မရေသးတဲ့ဆရာမေလးလားမသိ၊ သူေဆးထိုးရင္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနတာ၊ မ်က္ႏွာနည္းနည္းမဲ့လိုက္မိတာနဲ႕ သူက ပ်ာသြားျပီး "နင္ရရဲ႕လား၊ ျဖစ္ရဲ႕လား၊ အိုေကရဲ႕လား"ေတြ ေမးေတာ့တာပဲ၊ သူပ်ာၿပီးမွားကုန္မွာ ေၾကာက္လို႔  သူထိုးေပးတာနဲ႕ႀကံဳရင္  နာေပမယ့္ မ်က္ႏွာအၿပံဳးမပ်က္ေအာင္ သတိထားရတယ္)။  ေဆးေသာက္ရတာ၊ ေဆးထိုးရတာ စိတ္ညစ္မိရင္ အလုပ္တစ္ဘက္နဲ႔ ေဆးလာေသာက္ေနသူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းဝတ္စံုနဲ႔ ေဆးလာေသာက္ေနတဲ့လူေတြကို ေတြးၿပီး “ငါက နားေနလို႕ရေသးတယ္။ သူတို႔မွာ ေဆးေသာက္ၿပီးလည္း မနားရပဲ အလုပ္လုပ္ ေနရေသးတယ္”လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ရပါတယ္။ 

TBCU က ဆရာဝန္ဆီကို ၂ ပတ္တစ္ခါ ၃ ႀကိမ္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း တစ္လတစ္ၾကိမ္ပဲ သြားျပရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မ ေဆးေသာက္ၿပီး ၂ လခြဲေလာက္မွာ ကြ်န္မလည္ပင္းမွာ အက်ိတ္ေတြ႔တယ္တဲ့၊ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားအျပမွာလည္း ဒီအက်ိတ္က မေပ်ာက္ေသးေတာ့ ဆရာဝန္က အက်ိတ္ကေန အသားစထုတ္ၿပီးစစ္ဖို႔ NUH ကိုစာေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မမွာ ဒီတစ္ခု ကုလို႕ မေပ်ာက္ေသးဘူး၊ ကင္ဆာျဖစ္ျပန္ၿပီလားဆိုၿပီး စိတ္ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ရျပန္ပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက ကြ်န္မကို biopsy စစ္ေပးမယ့္ ဆရာဝန္ဆီေရာက္ေတာ့ လည္ပင္းက အက်ိတ္ကို စမ္းမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး၊ ကြ်န္မက ေနရာေသခ်ာျပၿပီးထပ္စမ္းေတာ့လည္း အက်ိတ္က အရမ္းေသး သြားလို႔ အဲဒီေလာက္ေသးရင္ စစ္စရာမလိုဘူး၊ စစ္လို႔လည္းမရဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဆရာဝန္ကို စမ္းသပ္ခပဲ ေပးရၿပီး ဘာမွစစ္စရာမလိုေတာ့ပဲ အိမ္ကို ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။

TBCU ကို ကြ်န္မေဆးေသာက္ရတဲ့ ၆ လအတြင္း ၁၀ ေခါက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ သြားရတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕အေခါက္မွာ X ray ရိုက္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕အေခါက္မွာ သလိပ္စစ္ (sputum test) လုပ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေခါက္မွာေတာ့ ႏွစ္ခုလံုး စစ္ရပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႕ပဲေတြ႔ရၿပီး ဘာမွ စစ္စရာမလိုတဲ့ အေခါက္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သလိပ္စစ္တဲ့အခါ ၿခံရဲ႕ေနာက္နားက်က်မွာ သီးသန္႕ရွိေနတဲ့ sputum test အခန္းဆီကို သြားၿပီး bell တီးလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ တာဝန္က်ဝန္ထမ္း (ကုလား အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ားပါတယ္/ အိႏၵိယလား၊ ဘကုန္းလား၊ စလံုးလား၊ မေလးလား မသိလို႕ အိႏၵိယလို႕မသံုးပဲ ကုလားလို႕ သံုးလိုက္ပါတယ္။) က ေရာက္လာၿပီးသူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေန တစ္ကိုယ္လံုးကို တစ္ခါသံုးဝတ္ရံုၿခံဳ၊ ၿပီးရင္ ကြ်န္မက သူ႕အခန္းေလးထဲဝင္ၿပီး မွန္အႀကီးႀကီးေရွ႕က မတ္မတ္ကုလားထိုင္မွာထိုင္ (မွန္ႀကီးကိုဘာလို႕ ထားထားေပးလဲေတာ့မသိဘူး ၊ လွတပတေလး ပါးစပ္ဟတတ္ေအာင္မ်ားလား :P) ေခါင္းေမာ့ၿပီး ပါးစပ္ကိုၿဖဲႏိုင္သမွ်ၿဖဲေပးထားပါတယ္၊ သူက ထိပ္မွာဂြမ္းစေလးကပ္ထားတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္နဲ႕ ကြ်န္မအာေခါင္ထဲက sputum ကိုယူပါတယ္။ ဗူးကေလးထဲထည့္ၿပီး ဗူးကို ကြ်န္မနာမည္ကို ကပ္ခြာနဲ႔ကပ္လိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းကို သူ႕ဘာသာသူဆက္ပို႔မွာပါ။

TBCU မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြနဲ႕ တျခားဝန္ထမ္းေတြဟာ အျခားက်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြနဲ႕စာရင္ ကူးစက္လြယ္တဲ့ေရာဂါနဲ႕ နီးနီးနားနားေနတဲ့လူေတြပါပဲ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ပါးစပ္အုပ္ထားတဲ့ mask အျပင္ သူတို႕မွာ တျခားကာကြယ္ေရးအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးထားသလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ sputum test ယူရတဲ့ ဝန္ထမ္းမ်ိဳးဆို ကူးစက္ႏိုင္ဖို႕ အလြယ္ဆံုးထင္တယ္။ တီဘီေဆးခန္းဆိုေတာ့ ကြ်န္မအပါအဝင္ တီဘီေဝဒနာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု၊ လူမ်ိဳးစံုပါပဲ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေဆးလာျပတာကို ၃ ေယာက္ေလာက္ႀကံဳပါတယ္။ ျမန္မာသူနာျပဳတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေနာက္ဆံုးအေခါက္မွာ ေတြ႔ပါတယ္။ ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႕ ေဆးလာျပတဲ့လူေတြကိုလည္း ေျခက်င္း၊ လက္ေကာက္ေတြနဲ႔ ရဲအၿခံအရံေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဒီကေထာင္သားေတြက သန္႕သန္႕ျပန္႔ျပန္႕နဲ႔ပါပဲ။ ေမာင္ႀကီးကိုေတာ့ ပထမ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္မွာ အေဖာ္ေခၚသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားပါေတာ့တယ္။ မလိုအပ္ပဲ မေတာ္တဆ မကူးစက္ေစခ်င္လို႔ပါ။

TBCU ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း appointment card ေပးလိုက္ရတယ္။ X ray ၊ sputum test စစ္ဖို႔ လိုတဲ့အေခါက္ဆိုရင္ ေကာင္တာကေျပာပါတယ္။ လိုတာေတြ အရင္စစ္ျပီး အဲဒီအေျဖေတြရမွ ဆရာဝန္နဲ႕ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႕မေတြ႔ခင္ weight ခ်ိန္၊ မ်က္စိစစ္ရပါတယ္။ မ်က္စိစစ္တာ မ်က္မွန္သမားေတြစစ္သလိုပဲ အေဝးကစာေတြဖတ္ျပ၊ စာအုပ္ထဲက အေရာင္ေတြေရာေနတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြဖတ္ျပရတာပါပဲ။ တီဘီေဆးက ျပင္းထန္လို႕ မ်က္စိကို ထိေစတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ကြ်န္မမ်က္စိကိုေတာ့ အေဝးႀကီးက စာလံုးေသးေသးေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရလို႔ သာမန္ထက္ေကာင္းေနတယ္လို႕ သူနာျပဳကေျပာပါတယ္ :P ။ ဆရာဝန္ဆီေရာက္ရင္ ကြ်န္မ ရုိက္ထားခဲ့သမွ် ဓာတ္မွန္ခ်ပ္ေတြအားလံုး ေရွ႔မွာခ်ိတ္ထားၿပီးတိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈကိုၾကည့္တယ္။ ကြ်န္မကိုလည္းေျပာျပပါတယ္။

ေဆးေသာက္တာ ၂ လျပည့္တဲ့အခါ ကြ်န္မရဲ႕အဆုတ္တစ္ျခမ္းက ေဆးစေသာက္ကတည္းက အျခားတစ္ျခမ္းနဲ႔အေရာင္မတူတာ အခုထိပဲဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္မ PR ေလွ်ာက္တံုးက ေဆးစစ္ခဲ့တဲ့ေဆးခန္းမွာ X ray film သြားယူဖို႕ ဆရာဝန္က စာေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မရဲ႕ အဆုတ္ကိုစစ္ဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ ေဆးစစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ခ်ီၿပီးၾကာေနၿပီမို႕ Film ကို ျပန္ထုတ္ရင္ ဖတ္မရေအာင္ ဝါးေနၿပီဆိုလို႔   ေဆးစစ္ခဲ့တဲ့ အေျဖကိုပဲ ၁၀ ေပးၿပီးယူခဲ့ရပါတယ္။    X ray film ကိုလည္း ၁၀ ေပးၿပီးထုတ္ရင္ရပါတယ္။ (ကြ်န္မရဲ႕ အဆုတ္တစ္ျခမ္းက ကြ်န္မ ေဆးပတ္လည္လို႕ ၆ လျပည့္တဲ့အခါ X ray ရိုက္ေတာ့လည္း ဒီတိုင္း၊ ေဆးပတ္ျပည့္ျပီး ေနာက္ ၆ လအၾကာ တစ္ေခါက္ထပ္ခ်ိန္း X ray ရိုက္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ)။

ကြ်န္မငယ္ငယ္က ေမေမေျပာဖူးတာကို သတိရမိပါတယ္။ ကြ်န္မေမြးကတည္းက ဂ်ဗဟံုးအျပာ ပါတယ္တဲ့။ (ဂ်ဗဟံုးအျပာဆိုတာ ဘာေရာဂါဆိုတာ ကြ်န္မမသိလို႔ သိတဲ့လူရွိရင္ ေျပာျပသြားေပးၾကပါ)။  ဗိုက္ထဲမွာ ခြ်ဲေတြျပည့္ေနလို႔ အသက္မရႈႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ကြ်န္မကိုေမြးေပးတဲ့ တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးက ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာဦးဝင္းျမင့္က ကြ်န္မဗို္က္ထဲကခြ်ဲေတြကို ပိုက္နဲ႔စုပ္ထုပ္ေပးလို႔ ကြ်န္မ အသက္ရွင္ရတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက လြယ္လြယ္နဲ႔ ရင္က်ပ္တတ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အဆုတ္က ေမြးရာပါ ျပႆနာမ်ားလားလို႕ ထင္မိပါတယ္။       

2010 ဇန္နဝါရီမွာ ကြ်န္မေဆးေသာက္တာ ၆ လျပည့္ပါၿပီ။ TBCU မွာ ေဆးစစ္မႈအားလံုးလုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္က ကြ်န္မရဲ႕ေဆးစစ္ခ်က္အရ တီဘီေရာဂါကင္းစင္သြားၿပီမို႔လို႔ ကြ်န္မေဆးရံုကို ေဆးေသာက္ဖို႔ ထပ္လာစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ၆လ ျပည့္တဲ့ေန႕မွာ ေဆးစစ္ဖို႔ တစ္ေခါက္လာရပါမယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ ၿပီးပါၿပီတဲ့။ ကြ်န္မ သိပ္ကို ဝမ္းသာသြားတာပါပဲ။  ကြ်န္မကို TBCU က Certificate  တစ္ခုထုတ္ေပးပါတယ္။ တီဘီေရာဂါ ကုသမႈကို   ေအာင္ျမင္စြာခံယူၿပီးစီးေၾကာင္း.. ဘာညာကြိကြေပါ့။

Certificate ကိုျမင္ေတာ့ ကြ်န္မေဖေဖေျပာတာ သတိရမိပါတယ္။ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တံတားေလးစိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံုမွာ ေဆးကုသခံရတယ္တဲ့။ သူ႔ေရာဂါသက္သာလို႕ ေဆးရံုက ဆင္းလာတဲ့အခါ ေဆးရံုက သူ႕ကို လက္မွတ္တစ္ခုေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့ (ကြ်န္မရလာခဲ့တဲ့ လက္မွတ္မ်ိဳးဆင္ဆင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါ့) ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ရင္း ျငင္းၾက ခုန္ၾကတဲ့အခါ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက  “ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါက မရူးေၾကာင္းလက္မွတ္ရွိတယ္ကြ၊ မင္းတို႕သာ ……” လို႕ အႏိုင္ပိုင္းေျပာတတ္ပါတယ္တဲ့ :P ။  (ေရာဂါကူးမွာစိုးလို႕ အိမ္ကို အလည္မလာဘူးဆိုတဲ့ ကိုဘ…… ငါက လက္မွတ္ရေနာ္… ငွင္းငွင္း)

တီဘီေရာဂါကုသတဲ့အခါ TBCU မွာျပတဲ့ ဆရာဝန္ consultation fees ၊ ဓာတ္ခြဲခန္းစမ္းသပ္မႈ၊ X ray  တို႕အတြက္ပဲ ေငြရွင္းရပါတယ္။ ေဆးေသာက္၊ ေဆးစားအတြက္ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး၊ consultation fees က ပထမဆံုးတစ္ေခါက္မွာပဲ ၄၀ ေလာက္ေပးရၿပီး ေနာက္ထပ္ အေခါက္ေတြမွာ ၂၉ က်ပ္ တခါတေလ ၃၉ က်ပ္ပါ။  ကြ်န္မ Government subsidy ရတဲ့အတြက္ ၄၆ % ပတ္ဝန္းက်င္ေလွ်ာ့ေပးပါတယ္။ (ေလွ်ာ့ေပးတဲ့ရာခိုင္ႏႈန္း အတိအက်မသိဘူး၊ မွန္းေရးထားတာ။) GST ၇% ကိုေပးစရာမလိုပါဘူး။ ကုန္က်စရိတ္ကို ခန္႔မွန္းလို႕ ရေအာင္ invoice စာရြက္ေတြျပန္ရွာၿပီး ေရးျပထားပါတယ္။ အျခား pass နဲ႔ေနတဲ့လူ အတြက္က Government subsidy ေငြကို မႏႈတ္ပဲထားရင္ အၾကမ္းအားျဖင့္ ခန္႕မွန္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေရာဂါအေျခအေနလို္က္ၿပီး ဓာတ္မွန္နဲ႔ ဓာတ္ခြဲခန္းစမ္းသပ္ခေငြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တူမွာမဟုတ္ေပမယ့္  ဒီကုန္က်စရိတ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ ရွိမွာပါ။

Visit	Total Charge (S$)	Gov. Subsidy (-)	Payable Amount
Poly Clinic	34.50	0	34.50
1st visit to TBCU	284.72	129.27	155.45
2nd visit to TBCU	131.02	61.11	69.91
Clementi Poly Clinic (registeration)	14.70	0	14.70
3rd visit to TBCU	38.32	9.32	29
4th visit to TBCU	163.98	74.88	89.10
5th  visit to TBCU	38.32	9.32	29
6th  visit to TBCU	38.32	9.32	29
7th  visit to TBCU	58.93	17.07	41.86
8th visit to TBCU	28.97	0	28.97
9th visit to TBCU	28.97	0	28.97
Last visit to TBCU	151.63	68.86	82.77
6 months after completing medication	70.15	27.26	42.86
Total	မသိလိုပါ		မေပါင္းလိုပါ… :(

ကြ်န္မ Certificate ရၿပီး ေနာက္၆ လအၾကာမွာ TBCU ကိုေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္သြားၿပီး x ray စစ္ရပါေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ appointment card မွာ ဒီကဒ္ကိုသံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာလို႕ မရေတာ့ေၾကာင္း တံဆိပ္တံုးပါထုေပးလိုက္ပါတယ္….  ေပ်ာ္လို္က္တာ…. ။

ကြ်န္မ ပထမဆံုးအေခါက္ TBCU သြားေတာ့ ေမာင္ႀကီးကို ေဆးစစ္ဖို႔မလိုေၾကာင္း ဆရာဝန္က ေျပာေပမယ့္ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာလည္း မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလံု႔လနဲ႕ သူ႕ကိုေဆးစစ္ခ်င္ေၾကာင္း ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ၃ ေခါက္ေျမာက္မွာေတာ့ ဆရာဝန္က “သူ႕မွာ မင္းလိုေရာဂါလကၡဏာ ျပသလား၊ ေခ်ာင္းဆိုးသလား၊ သလိပ္ထြက္သလား၊ ေသြးပါသလား၊” စသျဖင့္ေမးေတာ့ “သူ႕မွာ ဘာလကၡဏာမွ မျပပါဘူး”လို႕ ျပန္ေျဖရပါတယ္။ “သူ႕ကို မလိုအပ္လို႔ေဆးစစ္မေပးတာပါ။ လိုအပ္ရင္ စစ္ေဆးမွာ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔” (မရွည္တဲ့စိတ္ကို ဆြဲဆန္႔ၿပီးေတာ့လားမသိ) ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြ်န္မ ၿငိမ္သြားပါေတာ့တယ္။

စင္ကာပူက ဆရာဝန္ဆီမွာ ၿငိမ္သြားေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြဆရာဝန္ဆီကို အီးေမးလ္ပို႕ျပီး လွမ္းေမးျပန္ပါတယ္။

SOE: no worry

 me: အမ်ိဳးသားကို ဘာလို႕ မစစ္ခိုင္းတာလည္း မသိဘူးေနာ္

  သူ႕ကို ကူးေနမွာ စိုးလို႕

                SOE: no worry,   i think u r NOT in the INFECTIOUS stage 

ဆိုေတာ့မွ ကြ်န္မ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ 

 ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေဆးကုသခံသင့္မခံသင့္လည္း ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ရြာမွာ ၿခံက်ယ္၊ ဝင္းက်ယ္နဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႕ပိုရလို႕ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာက ကြ်န္မကို ဒီမွာကုသခံတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔အႀကံေပးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိေနတံုးျဖစ္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ကုျဖစ္မွာ၊ ခု ဒီမွာ ရွိေနတံုးဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ဆက္ကုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ကြ်န္မကို တီဘီေဆးေသာက္ေနစဥ္ အေတာအတြင္း Contraceptive pills     ေသာက္ေနဖို႕ သတိေပးပါတယ္။ ေသာက္တဲ့ေဆးကလည္း ျပင္း၊ x ray လည္း မၾကာခဏရိုက္ေနရမွာမို႕  သေႏၶသားကိုထိခိုက္ႏိုင္ေတာ့  တားဆီးထားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ေျပာပါတယ္။ 

ဒါက မပဲခူးသူရဲ႕ TB and TV  အေတြ႔အႀကံဳပါ။ 

သတင္း။       ။reentry visa renewal လည္း မၾကာခင္ကပဲ သက္တမ္း ၅ ႏွစ္ထပ္တိုးလို႕ ရသြားပါတယ္။ on line ပဲ တိုးလိုက္တာပါ။ 
တီဘီေရာဂါအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာေတြကို ေအာက္က လင့္ခ္ေတြမွာ စုထားေပးပါတယ္။ 
1 
2 
3 
4